Japan

Een reis van 17 uur, die vanochtend om 7 uur begon in de bus naar Narita AirPort. Om half 9 aanwezig, om 9 uur was de koffer ingeleverd, had de security ons goedgekeurd en waren we de douane gepasseerd. Kunnen ze op Schiphol nog iets van leren. Inchecken om kwart voor 10, vliegen om half 11.  Op het moment dat ik dit schrijf, hangen we boven Stockholm en hebben nog anderhalf uur te gaan. Een vlucht van 11 uur aaneen, best lang. Gelukkig zijn er veel leuke films, is er slaap, hebben we spelletjes en boeken en, most of all: naast ons zit niemand. Heerlijk dutten met zijn tweeën in drie stoelen.    Mount Fuji vanuit de lucht   Het verhaal over de toiletten, meelezers, hebben jullie nog tegoed. Niet die traditionele Japanse, met een gat in de grond en twee voetstappen ernaast, waarbij je meer tegen je broekspijpen spettert dan dat er in het gat verdwijnt. Deze toiletten laten weinig aan de fantasie over, maar blijkbaar zijn er toch mensen die niet helemaal weten hoe het moet, gezien de aan

De laatste dag in Tokyo en tevens de laatste dag in Japan. We gaan naar Roppongi, een stad in de stad. Roppongi is een gebouwencomplex bestaand uit kantoren, winkels, restaurants, hotel, musea, tuinen, het hoofdkantoor van een tv-station en woonappartementen. Middenin dit complex staat de Mori Tower, 238 m hoog. De onderste 6 verdiepingen zijn voor winkels en restaurants, de bovenste 6 voor museum en observatiedeck, de tussenliggende voor kantoren. Net als in meer opgeknapte stadsdelen, begeef je je in Roppongi Hills op meerdere niveaus en is het zoeken geblazen om de juiste roltrap, straat of lift te vinden om daar te komen waar je wilt komen.    We bezoeken het Mori Art Museum en zien daar de tentoonstelling A Charming Journey van N.S. Harsha, een kunstenaar uit India. Nooit van die man gehoord, maar driedubbel fan na het zien van al die fantastische werken en de gedachten die erachter schuilgaan. Alles was indrukwekkend, maar de drie grote werken We come, We eat, We sleep waren bijz

En wat zien we vanuit ons bed als we wakker worden: Mount Fuji! Heel ver weg, niet scherp, maar onmiskenbaar Mount Fuji!   Een ontbijt in het hotel is niet bijgeboekt. De prijs is dusdanig, dat we besluiten om elders wat te eten te zoeken. Daarna gaan we met de metro naar de Tokyo Skytree, de grootste alleenstaande toren van de wereld, 634 m hoog. Grappig dat elke stad ergens de grootste, dikste, meeste of hoogste van wil hebben.    De rij voor de tickets is imposant, maar valt uiteindelijk mee. Met een half uur zijn we binnen. De logistieke operatie om al die mensen omhoog te krijgen, is hier strak geregeld, net als alles in Japan eigenlijk. Iedereen moet zich opstellen in vakken die exact even groot zijn als de lift. Val je er buiten, dan pas je niet in de lift. Mooi systeem. Bij elke lift staat iemand die een verhandeling in het Japans geeft over wat wel en niet mag (gok ik) en dan mogen we erin. De grote lampen gaan uit en aan de liftwanden lichten massa's lampjes in bloemvorm

Vandaag reizen we met de Shinkansen terug naar Tokyo voor de laatste drie dagen van deze reis. Volgens de weerapp zou het een zonnige en warme dag worden, maar dat eerste is blijkbaar veranderd. De lucht is zwaar en het regent regelmatig. Jammer, want we hadden graag Mount Fuji gezien vanuit de trein. Dat gaat 'm zo niet worden. Verbazend toch hoe snel het weer hier kan omslaan. Terwijl het gebeurt, zie je de gegevens op de app veranderen. Niks voorspelling, maar kiek'n wat 't wordt en aanpassen.  Voordat we op vakantie gingen, zagen we een documentaire over de Shinkansen. Hierin werd de taak van de perronmannen beschreven: kijken, wijzen en spreken. En zo gebeurt het. De trein komt eraan, perronman wijst met rode stok naar het juiste spoor (zou de machinist dit nog niet weten 🙄), opent de hekjes en vertelt de in keurige rijen opgestelde wachtende reizigers dat ze naar binnen mogen, maar pas als iedereen er uit is. Binnen twee minuten is iedereen eruit of erin en vertrekt