Terug in Tokyo

Vandaag reizen we met de Shinkansen terug naar Tokyo voor de laatste drie dagen van deze reis. Volgens de weerapp zou het een zonnige en warme dag worden, maar dat eerste is blijkbaar veranderd. De lucht is zwaar en het regent regelmatig. Jammer, want we hadden graag Mount Fuji gezien vanuit de trein. Dat gaat 'm zo niet worden. Verbazend toch hoe snel het weer hier kan omslaan. Terwijl het gebeurt, zie je de gegevens op de app veranderen. Niks voorspelling, maar kiek'n wat 't wordt en aanpassen. 

Voordat we op vakantie gingen, zagen we een documentaire over de Shinkansen. Hierin werd de taak van de perronmannen beschreven: kijken, wijzen en spreken. En zo gebeurt het. De trein komt eraan, perronman wijst met rode stok naar het juiste spoor (zou de machinist dit nog niet weten 🙄), opent de hekjes en vertelt de in keurige rijen opgestelde wachtende reizigers dat ze naar binnen mogen, maar pas als iedereen er uit is. Binnen twee minuten is iedereen eruit of erin en vertrekt de trein. Op de minuut nauwkeurig, fantastisch. 

Reizen met de Shinkansen is een ware belevenis. De uitdrukking 'in sneltreinvaart' is op deze treinen echt van toepassing. Een afstand van 550 km overbruggen in 2 uur en 40 minuten, dat maakt deze treinen de concurrent voor de binnenlandse vluchten. En dan rijden ze nog niet eens continu op topsnelheid. Heel bijzonder zijn de conducteurs: zij draaien zich bij het verlaten van de coupé om en maken een buiging naar de reizigers.

In de docu zagen we ook hoe de treinen bij de eindstations worden gepoetst. In Tokyo aangekomen zien we het zelf. Per wagon staan twee schoonmaaksters klaar in roze overals met bloemetjes. Als iedereen de trein heeft verlaten, sprinten ze naar binnen. In een moordend tempo draaien ze alle stoelen om door op een pedaal eronder te trappen, zodat iedereen straks weer in de juiste rijrichting zit. Dan trekken ze de hoofdlapjes van de stoelen en plakken er nieuwe op. Vervolgens nemen ze in de ene hand een nat doekje en in de andere hand een borstel, zodat ze tegelijkertijd de leuningen en tafeltjes kunnen afnemen en de stoel plus rugleuning schoon borstelen. Elke coupe telt 100 zitplaatsen en in 8 minuten zijn de twee dames klaar. Buigend naar de nieuwe passagiers verlaten ze de trein, op naar de volgende. 

 

 

Voor deze laatste drie dagen hebben we het Shiodome hotel geboekt, met uitzicht op de Tokyo Tower, een kopie van de Eiffeltoren en 13 meter hoger gebouwd om maar lekker de grootste te zijn! Het hotel ligt in een zakenwijk. Om vanuit het treinstation naar het hotel te komen, is nog een hele toer. Het is hier dicht bebouwd met wolkenkrabbers, waarin onderin vaak winkels en restaurants zitten en bovenin kantoren. De winkels zijn onderling verbonden met hoger gelegen paden en roltrappen, zodat ze samen een soort winkelcentrum vormen. In die wirwar aan trappen en paden op verschillende niveaus zoeken we ons een ongeluk. Helemaal frustrerend is dat je een hotel dan wel ziet, maar niet weet hoe je er moet komen!

 

Uitzicht vanuit hotel, de Shinkansen rijdt onder ons raam 

 

Uitzicht vanuit onze hotelkamer 

Het Shiodome is een behoorlijk luxe hotel. Alleen al rond en achter de receptie, lopen zo'n 15 personeelsleden: de welkomheters, de kofferdragers, de baas van de welkomheters en de kofferdragers, de receptiemedewerkers, de baas van de receptiemedewerkers, de liftaanwijzers en misschien zelfs wel een baas van de liftaanwijzers. De ontvangshal is enorm, zowel in hoogte als grootte. Glimmend marmer, moderne kroonluchters, gepolitoerd hout, strak geklede medewerkers, alles straalt luxe uit. Wat een onwijze afknapper is onze kamer dan. Het uitzicht is briljant, maar jemig wat zijn die kamers in Tokyo klein. Groter dan het eerste hotel, waar we nauwelijks een koffer konden neerzetten, maar deze is in vergelijking met Kyoto echt mager. Tja, en als je dat vindt, dan vind je meer om te zeiken natuurlijk. Zoals: 'Zo'n luxe hotel, en ik moet verdorie nog zelf het koude en warme water mengen in de douche? Of: 'Je kunt wel zien dat hier alleen maar kleine mensjes werken, want de bovenkant van de deur en deurpost is hartstikke goor.' Het Shiodome heeft de luxe vooral in de ontvangst en het personeel gestopt, en niet in de standaardkamers, dat is duidelijk. 

Het is inmiddels droog en zonnig geworden. We gaan naar Ginza, een wijk met sjieke warenhuizen en dure merkwinkels zoals Valentino en Vuitton, horlogemakers Breitling en Vacheron en meer vast wel heel bekende namen die wij niet kennen! Schoenen van 700 euro zijn in deze straat eerder standaard dan duur. De hoeveelheid mensen die hier loopt en koopt, is onvoorstelbaar. De dure kleren worden gekocht zoals wij een shirtje bij H&M kopen. 

We hebben al lang ervaren dat waar je ook komt in Tokyo, het is er druk. Logisch natuurlijk,  met zo'n 38 miljoen inwoners. Al die mensen moeten eten, kleding en andere spullen kopen. Met 38 miljoen mensen is hier overal een grote markt voor, ook voor die dure merkspullen. 

 

De Uniqlo flagship bekijken we ook. Het is de grootste Uniqlo ter wereld, zo meldt het bandje dat voortdurend door de winkel schalt. Dit betekent qua kleding overigens dat ze de artikelen die ze hebben gewoon op drie of vier etages verkopen. Meer van hetzelfde dus. 

In de paskamers blijkt weer de smetvrees van de Japanners. Om kleren te passen, moet ik een soort imkermuts op zetten, zodat de kleding die ik niet wil kopen niet smerig teruggaat in de winkel! Dat passen in Japan is ook om andere redenen erg lastig. De Japanse dames zijn klein en dun, en daar wou ik het maar bij laten....

 

Eten, drankje in de bar (uitzicht bij nacht is nog gaver) en slapen, verder niet zo interessant. Morgen meer Tokyo.