Japan

Een warme zondag in Kyoto, volgens de voorspellingen wordt het 27 graden. Mooie dag om naar het bamboebos te gaan. Met de trein naar Arashiyama, net buiten Kyoto. De treinen zijn afgeladen vol en ook in het bamboebos is het druk, maar gelukkig niet zo als gisteren bij de tempels. Het wandelpad tussen de bomen, die zeker 20 m hoog zijn en kort bij elkaar staan,  is heerlijk koel en de zon geeft het bladerdak een schitterende lichtgroene kleur.  Bezoekers zijn voornamelijk Japanners en ook hier weer veel kimono's.          In het bos is natuurlijk ook een tempel, met eromheen een mooi aangelegd park. Jammer dat de bloesem net weg is, maar er is genoeg moois te zien.  De bodembedekking bestaat uit mos. Daar waar Nederlanders  zuchtend het mos tussen de grassprieten van hun gazon uit plukken, doen Japanners  hetzelfde, maar dan andersom.  Veel verschillende kleuren groen   Prima plan.  Met de trein terug naar Kyoto. Ons hotel is er vlakbij, dus we dumpen wat spullen en lopen dan naar e

Het ontbijt in het Sakura Terrace hotel is fenomenaal en leidt tot te veel eten en een ware koolhydratenbom. We stellen onszelf gerust met het feit dat we onwijs veel lopen tijdens deze dagen en vandaag gaan fietsen. Weliswaar op een e-bike, maar toch ☺️ De fietsverhuurder ligt vlak achter het hotel. Helaas kunnen we geen twee dagen huren, omdat voor de zondag alles al gereserveerd is. Een dag fietsen dus. We krijgen een gedegen uitleg over het parkeren in Kyoto. Dit mag namelijk alleen maar in fietsenstallingen. Buiten de stalling geplaatst, is eentonig van 100 euro. Natuurlijk zijn er weer allerlei soorten stallingen: die van de gemeente, die gratis zijn, particuliere waar je iets voor betaalt en dan nog de georganiseerde particuliere die nog meer geld vragen. Natuurlijk heb je als toerist geen idee welke stalling van wie is - als je al een stalling kunt vinden, want dat is ook vaak een ware zoektocht.    De regels voor het fietsen zijn simpel: je fietst bij voorkeur aan de linkerkan

Vandaag kiezen we voor het continentale ontbijt. Broodje, jam, eitje. De worstjes en spaghetti (!) sla ik maar over.  Om kwart voor 11 zijn we op het station voor de eerste treinreis naar Nagoya. Zo maar het perron oplopen, is er hier niet bij. De stationschef zet zijn belangrijke pet op en komt uit zijn hokje om ons van het perron af te sturen. Wachten tot ik het zeg. Gedwee nemen wij plaats in de wachtruimte en zien dat chef zijn pet weer afzet.  Drie minuten voordat de trein komt, gaat de pet weer op en komt chef de wachtkamer in. Plechtig doet hij de deur naar het perron open, wenkt ons dat we mogen komen, checkt onze kaartjes, zet er een stempel op en dirigeert ons naar het vakje waar een 1 in staat. We blijven iets teveel in de buurt van hokje 2 blijkbaar, want met brede armgebaren en wat kreten stuurt hij ons verder. Als de trein eraan komt, stopt hij bij hokje 2. Ben je zo belangrijk, wijs je ons nog naar het verkeerde hokje!  De reis naar Nagoya is prachtig. Een landschap zoal

Dat traditionele slapen blijkt een aanslag op lijf en leden. Gelukkig ligt er in de kast nog een matras. Het is een boel gesleep, maar op twee matrassen en twee dekmatrassen voel ik me minder die prinses op de erwt. De volle beleving van de ryokan, je moet er wat voor over hebben.  Het ontbijt is al net zo prachtig als het diner van de avond ervoor. Massa's kommetjes met minigerechtjes, van vis tot vlees en van broccoli tot zeewier. Uiteraard hoort die kom rijst en soep er ook weer bij. Geen gebruikelijk ontbijt voor ons en met enige terughoudendheid happen we in de stukken rauwe vis. Als dat maar goed gaat vandaag ...   Aan soep en thee is een hele studie te besteden. Alles wat warm en vloeibaar is en in een kommetje zit, heet in Japan soep of thee. Bij soep drijven er stukken tofu en groente in (bij die rare gekrulde groene dingen moest ik echt even slikken: eet ik nu een rups of is het groente?),  bij thee heet die groente dan thee, maar het lijkt soms op gras en smaakt dan ook

Vandaag vertrekken we uit Tokyo voor een tripje van twee dagen naar de Japanse Alpen. Op station Ueno laten we de Japan Rail Pass stempelen, die we al in Nederland hadden gekocht. Met deze pas kunnen we de komende week gebruik maken van de supersnelle Shinkansen treinen en het gewone Japanse treinnetwerk. In hetzelfde kantoortje reserveren we de plaatsen voor de twee treinen van vandaag. Vol bewondering kijken we daarbij naar het meisje achter de balie: haar vingers lijken wel over het scherm te vliegen terwijl ze een voor een de wagons checkt.  De Shinkansens vertrekken vanaf een paar speciale perrons. Bij de toegangspoortjes staan mannen in deftige pakken en met strakke donkerblauwe petten. Buigend heten ze ons welkom. Op het perron is het een komen en gaan van Shinkansens. De perrons zijn verdeeld in vakken en met je reservering kun je precies daar gaan staan waar je wagon straks stopt. De betekenis van de rode en groene vakken zijn ons niet helemaal duidelijk, maar aangezien daar s

Dag drie in Tokyo, onderweg naar de metro, stuiten we op een levensgevaarlijke situatie. Bij station Ueno moet een gat in de stoep worden gerepareerd. Een vrachtauto met een hamerboor o.i.d. staat stevig te hakken. De plek is afgezet met rode pionnen en een boel lint. Op elke hoek van de plaats delict staat een mannetje met lichtgevend vest (echte ledlampjes, niet van die nepvesten zoals wij ze hebben) en een rode lichtgevende stok. Taak: mensen wijzen op het feit dat er een door lint en pionnen omgeven vrachtauto keihard staat te hakken. Voor het geval je het niet zou zien/horen. Op Tokyo Station activeren we onze Japan Rail Pass voor de komende week. Met deze pas mogen we in de Shinkansen treinen, die zo'n 300 km per uur kunnen rijden. Het is een zoektocht om bij het juiste kantoortje te komen (kantoor een verkoopt wel kaartjes voor de Shinkansen maar activeert geen passen, daarvoor moet je naar kantoor twee - zucht), iets met west en oostkant van het station. Dat komen we later

Niks jetlag, gewoon doorslapen tot half 8. Heerlijk! Na de worsteling op de te kleine kamer ("als jij nu in bed gaat föhnen, kan ik me douchen") gaan we naar de ontbijtzaal. De variatie is enorm: van een eenvoudig bakje yoghurt tot rijst met zalm, pickles, zeewier, gepocheerde eieren, salades en dingen waarvan we niet weten wat het is. Zelfs de mierzoete Japanse toetjes zijn onderdeel van het ontbijt.  We zijn al vroeg in het metrostation om naar de beroemde Tsukiji vismarkt te gaan. Volgens diverse internetsites zou deze markt in november 2106 verplaatst worden naar een andere plek in de stad, maar gelukkig hebben ze hier nog even mee gewacht. Het kopen van een dagkaart voor de metro is minder eenvoudig dan gedacht. Ons Japans is nog niet vloeiend, dus gelukkig is er ook hier weer een mannetje dat ons erop wijst dat we bij de JR automaat staan. Japanse Railways ... We zochten de metro!  Om 5 uur 's ochtends begint de veiling op de vismarkt. Hierna worden de bestellingen