Treinen en tempels

Vandaag kiezen we voor het continentale ontbijt. Broodje, jam, eitje. De worstjes en spaghetti (!) sla ik maar over. 

Om kwart voor 11 zijn we op het station voor de eerste treinreis naar Nagoya. Zo maar het perron oplopen, is er hier niet bij. De stationschef zet zijn belangrijke pet op en komt uit zijn hokje om ons van het perron af te sturen. Wachten tot ik het zeg. Gedwee nemen wij plaats in de wachtruimte en zien dat chef zijn pet weer afzet. 

Drie minuten voordat de trein komt, gaat de pet weer op en komt chef de wachtkamer in. Plechtig doet hij de deur naar het perron open, wenkt ons dat we mogen komen, checkt onze kaartjes, zet er een stempel op en dirigeert ons naar het vakje waar een 1 in staat. We blijven iets teveel in de buurt van hokje 2 blijkbaar, want met brede armgebaren en wat kreten stuurt hij ons verder. Als de trein eraan komt, stopt hij bij hokje 2. Ben je zo belangrijk, wijs je ons nog naar het verkeerde hokje! 

De reis naar Nagoya is prachtig. Een landschap zoals in Oostenrijk, met glooiende bergen en daarachter besneeuwde hoge toppen. Tussen de huizen liggen rijstvelden, maar dat zijn nu nog alleen watervlakten omdat de rijstplanten nog gepoot moet worden. De zon schijnt, dat maakt het al stukken beter als de eerste treinreis naar Hida in de regen. Heel mooi is de weerspiegeling van de wolken in de rijstvelden. 

 

Vanuit Nagoya nemen we de Shinkansen naar Kyoto, een ritje van drie kwartier. Op het station zoeken we uit hoe de metro en treinen werken en dan gaan we naar het hotel. Na de ryokan hopen we op een warme kamer met een groot en vooral zacht bed. En dat hebben we! Wat een zaligheid: een badkamer met ligbad, een supersize boxpspring bed, balkon en vooral veel ruimte. Vijfde verdieping, dus een mooi uitzicht over de stad. Hier gaan we het de komende drie nachten heel goed uithouden. 

 

We dumpen onze spullen en trekken de stad in. Het is nog een hele tour om van de ene kant van het station aan de andere kant te komen. Wat een doolhof en wat is dat station onwijs groot. Maar het lukt, en we beginnen aan de eerste tempeltocht. Er zijn 1600 tempels in Kyoto, die gaan we (net) niet allemaal halen, dus we zoeken de mooiste uit. Vandaag zijn dat er twee die redelijk dichtbij het hotel liggen: Higashi Honganji, bijzonder omdat dit volgens de bordjes het grootste houten gebouw ter wereld zou zijn (zou dit echt zo zijn?) en ook nog eens de grootste houten boeddhistische tempel. Groot is hij zeker, indrukwekkend ook. De Nishi Honganji zien we alleen buiten het hek, omdat hij al gesloten is. Geen probleem, er zijn er nog 1598 in Kyoto. 

 

Via het Umekouji Park, waar groepjes mensen aan het softballen, dansen en picknicken zijn, lopen we terug naar het station. Volgens de Lonely Planet een heuse bezienswaardigheid. Vanmiddag hebben we er al wat van gezien, maar dat waren vooral reizigers en gangen. Binnenin het stationsgebouw is een groot winkelcentrum met vooral luxe winkels. De bovenste verdieping zit vol met sjieke restaurants. Vanaf het dak hebben we een mooi uitzicht over de stad, die inmiddels donker is (half 7 is de zon onder). 

 

Vanaf het uitzichtsterras loopt een grote trap naar beneden. De treden zijn verlicht met 15.000 ledlichtjes die een mooie lichtshow vormen ter ere van het 20-jarig bestaan van het station. Grappig  is dat de mensen die van boven naar beneden lopen die lampjes niet zien, omdat ze aan de onderkant van de treden zitten. Door de lichtshow heen zie je hun silhouetten. Ze staan waarschijnlijk zonder het te weten op duizenden foto's en filmpjes! Dus ook op die van ons :) filmpjuh 

 

Shinkansen in de lichtshow 

We eten in een van de restaurantjes in een ander deel van het station, maken nog wat foto's van de Kyoto lighttower en gaan dan terug naar het hotel. Cocktailtime!