Drukte

Het ontbijt in het Sakura Terrace hotel is fenomenaal en leidt tot te veel eten en een ware koolhydratenbom. We stellen onszelf gerust met het feit dat we onwijs veel lopen tijdens deze dagen en vandaag gaan fietsen. Weliswaar op een e-bike, maar toch ☺️

De fietsverhuurder ligt vlak achter het hotel. Helaas kunnen we geen twee dagen huren, omdat voor de zondag alles al gereserveerd is. Een dag fietsen dus. We krijgen een gedegen uitleg over het parkeren in Kyoto. Dit mag namelijk alleen maar in fietsenstallingen. Buiten de stalling geplaatst, is eentonig van 100 euro. Natuurlijk zijn er weer allerlei soorten stallingen: die van de gemeente, die gratis zijn, particuliere waar je iets voor betaalt en dan nog de georganiseerde particuliere die nog meer geld vragen. Natuurlijk heb je als toerist geen idee welke stalling van wie is - als je al een stalling kunt vinden, want dat is ook vaak een ware zoektocht. 

 

De regels voor het fietsen zijn simpel: je fietst bij voorkeur aan de linkerkant van de weg, maar rechts mag ook als dit beter uitkomt. Je kunt ook op de stoep fietsen, tussen de wandelaars door. Alles mag, eitje dus. In de praktijk blijkt deze keuzevrijheid reuze handig. Te druk op de weg? Dan nemen we de stoep. 

We fietsen naar de Nishiki markt, een overdekte markt met kleine handelaren die vooral etenswaren aanbieden. Geen bakken met rauwe vis zoals op de vismarkt in Tokyo, maar kleinere soorten of al hapklaar om ter plekke te eten. Vislolly's, visijsjes, viskoekjes, viskoeken, vischips, gedroogde vis, vismeel, gedroogde visreepjes, je kunt het zo gek niet verzinnen of het is er. 

 

Gedroogde minivisjes, minimaal 10 in één hap 

 

Japanse pickles - verkoper lijkt ze zelf niet zo geslaagd te vinden 

 

Niet iedereen vindt de Nikishimarkt leuk 

Een van de beroemdste tempels van Kyoto is de Kiyomizudera tempel. We fietsen er naar toe, kriskrassend over wegen en stoepen. De lucht ziet er nogal dreigend uit, er is onweer voorspeld. Natuurlijk hebben we net de plastic regencapes uit de rugzak gehaald en ook een paraplu was juist vandaag niet mee. Maar wie weet houden we het droog. 

We wurmen ons in de mensenmassa die ook besloten heeft om vandaag deze tempel te bezoeken. Het is een feestweek in Japan en het is ook nog eens weekend, dus het is verschrikkelijk druk. Japanners hebben maar twee weken vakantie per jaar, een van die twee is nu. Dat het feest is, is duidelijk te zien aan de kleding. Veel jonge vrouwen dragen kleurrijke kimono's en hebben hun haren prachtig opgestoken. Ook sommige mannen lopen in kimono's, die zijn veelal grijs of bruin. Met de speciale Japanse sokken waarin de grote teen zijn eigen vakje heeft (logisch, je bent immers de grootste) in de gladde Japanse slippers, lijkt het lopen niet eenvoudig. Mooi om te zien hoe die traditionele kleding samengaat met de moderne tijd: de kimonomeisjes zijn heel erg druk met het maken van foto's, van elkaar of van zichzelf! 

 G

Stapvoets trekken we langs de onvermijdelijke kraampjes (er worden veel paraplu's verkocht) en zoeken dan toch maar een schuilplaats voor de regen. Onweer, een dikke stortbui en een uurtje later kunnen we naar de tempel. Knaloranje, groot, mooi uitzicht, monniken die bidden en vijf dienbladen met kopjes en schaaltjes verplaatsen (en nog veel meer dingen die wij niet snappen), de gong, de wensbriefjes en -plankjes - we gaan de tempelonderdelen herkennen!

 

 

Verkeersregelaar in de regen, check de pet!

 

Ze ging er echt voor staan!

Volgende tempel: Fushimi Inari, bekend uit alle Japan reisgidsen. Het is een tempelcomplex op een berg en er leidt een pad naar toe met torii's, oranje palen die op de heenweg kaal zijn en op de terugweg vol met teksten staan. 32.000 volgens de boekjes. We lopen slechts een deel van de route, want ook hier is het schuiven in een enorme mensenmassa. Opnieuw veel commercie eromheen, maar het complex is desondanks zeer indrukwekkend en prachtig om te zien. 

 

Erg lang gewacht op een moment zonder mensen!

We fietsen opnieuw naar Gion, de wijk die bekend staat als de geishawijk. We zien er twee, prachtige meisjes met wit geschminkte gezichten, in mooie jurken en op houten slippers van zeker 10 cm hoog. De slippers zijn hol van binnen zien we. Zou ook een best gewicht zijn anders. Ze lopen onder begeleiding naar een dansclub en worden daarbij achtervolgd door hordes mensen die een foto willen maken. 

Het is een fotogenieke wijk, met oude huizen in typisch Japanse stijl: donkerbruin, rijstpapieren schuiframen, lage daken en doeken voor de ingang. Er wordt wat af gefotografeerd! Professionele fotosessies? Het lijkt er wel op. 

 

 

 

Omdat we nu toch in Japan zijn, eten we Indiaas. Even een dagje klaar met alle potjes en pannetjes en soep en rijst. Dan crossen we terug naar de fietsverhuurder en gaan terug naar het hotel.