Fietsen en vriezen

Dat traditionele slapen blijkt een aanslag op lijf en leden. Gelukkig ligt er in de kast nog een matras. Het is een boel gesleep, maar op twee matrassen en twee dekmatrassen voel ik me minder die prinses op de erwt. De volle beleving van de ryokan, je moet er wat voor over hebben. 

Het ontbijt is al net zo prachtig als het diner van de avond ervoor. Massa's kommetjes met minigerechtjes, van vis tot vlees en van broccoli tot zeewier. Uiteraard hoort die kom rijst en soep er ook weer bij. Geen gebruikelijk ontbijt voor ons en met enige terughoudendheid happen we in de stukken rauwe vis. Als dat maar goed gaat vandaag ...  

Aan soep en thee is een hele studie te besteden. Alles wat warm en vloeibaar is en in een kommetje zit, heet in Japan soep of thee. Bij soep drijven er stukken tofu en groente in (bij die rare gekrulde groene dingen moest ik echt even slikken: eet ik nu een rups of is het groente?),  bij thee heet die groente dan thee, maar het lijkt soms op gras en smaakt dan ook zo. Koffie lijkt qua kleur weer op thee, qua smaak op grond. Ingewikkeld. Fijn dat hier ook gewoon water is!

 

Na het ontbijt gaan we in de onsen. De gordijntjes voor de deur zijn omgedraaid, man is nu vrouw en vrouw is man. Appels zijn nu sinaasappels en sinaasappels zijn appels. Opnieuw heb ik het hele complex voor mezelf, maar dat blijkt achteraf wel logisch: ik zit er in de schoonmaaktijd, de onsen is tot 11 uur gesloten. Nu snap ik ook wat die Japanse dame deed. De Japanse gastvrijheid en beleefdheid laten echter niet toe dat ze mij op de openingstijden wijst, dus  ze laat me begaan. Heerlijk!

  

De regen van gisteren heeft plaats gemaakt voor de zon. Het is wel koud en winderig door de hoge besneeuwde bergen rondom het dorp. We wandelen Hida-Furukawa in, een klein dorp waar net als in Nederland ook de leegstand heeft toegeslagen. De winkels die er wel zijn, zijn grotendeels dicht. Het is ook niet altijd even duidelíjk of een pand nu een winkel is of een woonhuis. De Japanse huizen zijn donker en dicht. Voor de ramen zitten vaak houten schuifluiken, daken zijn van geribbeld plaatmateriaal, bedrading loopt voor- en bovenlangs de huizen en huizen staan pal aan de straat. Het oogt allemaal wat somber, maar de prachtige bloesembomen maken het weer goed. Wat een mazzel dat die nog in bloei staan en wij dat nu zien!

 

 

Ondanks de interessante toeristische folder stelt Furukawa weinig voor. Er is een museum met handwerk, een tempel en een slootjessysteem dat voor een aantal oude huizen langs loopt en vol zit met koikarpers. Wij snappen die opwinding niet zo, maar gezien de fotograferende medetoeristen is het heel bijzonder. Of zij snappen er ook geen reet van, maar fototograferen het omdat het in die folder staat. 

 

Geen koikarpers dus, wel slippers :)

Voor de middag hebben we een mountainbike fietstocht geboekt van 3 1/2 uur. Onze gids is een Japanse vrouw die goed Engels spreekt. Omdat wij de enige fietsers zijn, hebben we haar privé. En als er dan ook nog een stagiaire meegaat,  is het dubbel feest! Het mooie van een fietstocht met gids is dat het veel meer is dan fietsen. Natuurlijk zie je de omgeving van dichterbij en word je langs de beste plekken geleid, maar het is vooral het persoonlijke contact met een gids dat zo'n begeleide fietstocht aantrekkelijk maakt. Alle dingen die ons zijn opgevallen in de laatste dagen of die je graag wilt weten, kun je voorleggen en vragen.  Over hoe het schoolsysteem werkt (per 1 april naar volgende klas),  of alle kinderen nu Engels leren (ja, eindelijk) of er vluchtelingen zijn in Japan (zo'n 300, de regering doet geen moeite) waarom men die kapjes draagt (ook om anderen te beschermen als ze verkouden zijn), of mensen geen wasdrogers hebben  (nee, elektriciteit is erg duur) hoe je Japans kunt typen op een mobiel (ingewikkeld verhaal, ze heeft het ons laten zien), of ze hier wel aan duurzaamheid doen (te weinig), waarom er geen stenen huizen zijn (ivm aardbevingen - gevaarlijk en herbouw duurt lang) wat de beste rijst is (de Japanse natuurlijk) etc. De grote wereldproblemen, zeg maar. ;)

 

We krijgen uitleg over de rijstgroei die in deze streek vooral voor de mensen zelf bedoeld is. Veel families hebben een rijstveld bij hun huis waarop ze voor gezamenlijk gebruik rijst verbouwen. Dat wat ze over hebben, gaat naar een coöperatie die het weer verkoopt. Rijstplanten worden eerst in een kas opgekweekt en dan machinaal gepoot. Er kan een keer per jaar geoogst worden. Grote verschillen met Bali, waar alles met de hand werd gepoot en drie oogsten per jaar mogelijk waren. 

 

In de markthal verkoopt de locale bevolking producten uit hun groentetuintje of dat wat ze in de bergen hebben geplukt. In plaats van siertuinen, zoals bij ons, zijn tuinen hier vrijwel altijd bedoeld om groenten en kruiden te kweken. Wat we in de gewone supermarkten zagen,  dat alles in plastic is verpakt, zien we ook hier. Elk takje kruiden, elk onsje bessen, alles zit in plastic. Volgens de gids is dit omdat Japanners als de dood zijn voor bacillen van anderen. In de lucht (de mondkapjes), maar ook op eten (plastic zakjes). 

Met  een 86-jarige boer die Hida-runderen fokt, maken we een praatje. Hij is vier jaar geleden begonnen met het leren van Engels! Hallo, how are you? Nice to meet you!

 

Rond half 6 zijn we terug in Furukawa. Met dank aan de wijze weerapp, die 19 graden voor dit gebied voorspelde waar het slechts 14 werd en ook nog die vieze koude wind vergat te vermelden, zijn we door en door koud. Tijd voor de onsen om warm te worden. Omdat we zo ontzettend koud zijn, duurt het lang voor we eindelijk in het hete water kunnen zakken. 

Ook in de ryokan blijkt het koud. Tijdens het eten kunnen we de kachel in ons kamertje goed opstoken, maar in alle andere ruimtes is het niet fijn. Je zult hier in de winter zijn ... Vroeg naar bed, interview met King Lex kijken (wat zullen er weer briljante Lucky tv's van komen) en slapen. Morgen naar Kyoto.

 

Local market - alles in plastic